Weer op Nederlands bodem

Afgelopen vrijdag ben ik weer in Nederland geland na een reis van meer dan anderhalve dag. Er lag sneeuw in Nederland en even was het de vraag of ik niet zou stranden in London, maar met een paar uurtjes vertraging kon ik toch mijn zusje en zwager begroeten.

Het weekend lekker bij mijn ouders geweest. Lasagne gehad… en rode wijntjes gedronken. En mijn familie inclusief ‘uitbreiding’ gezien of voor het eerst gezien! Femke is afgelopen zondag gedoopt en ik mocht haar de kerk in dragen. Anderhalf uur lang dichtbij dit kleine mensje mogen zijn. Een feest, een kind van God!

Ik ben geland, maar het echte ‘landen’ moet nog komen. Twee en een halve maand voelde in het begin best wel lang, maar is eigenlijk maar zo kort. Ik ben er weer, en toch ook nog niet helemaal. Zo snel en intensief als ik moest wennen in India, zo snel (en misschien nog wel sneller) moet ik weer ‘ontwennen’. Het is weer voorbij! Ik ben niet somber ofzo, maar wel wat weemoedig. Ik had nog niet weg gehoeven, ik was er nog niet klaar mee. En soms lijkt het even, de afgelopen dagen, alsof India er niet is geweest. Een droom, vluchtig en weer weg… En dan denk ik even aan vorige week dinsdag toen ik nog druk bezig was een presentatie voor te bereiden, toen ik stress had van alles wat mijn leidinggevende nog even van mij wilde, toen ik nog even naar het ziekenhuis ben geweest voor een evaluatie van de training die ik had gegeven. En morgen ga ik weer aan het werk. De wijk in. Weer wijkverpleegkundige zijn. Ook goed!

India smaakt naar meer. Meer van India? Meer van het werk? Meer van dit? Ga ik over nadenken! Ik ga deze paar maanden niet snel vergeten. De mooie dingen, maar ook de frustrerende kant van werken in India… het eten, de ‘kleurrijke’ mensen, de collega’s, het werk, mijn huisgenootje.

Ik heb wat Indiase recepten mee naar huis genomen. Dus wie zin heeft om binnenkort eens Indiaas te eten… kom gerust langs! En dan kun je me ook direct even herinneren aan India. Ben een beetje bang dat het snel naar de achtergrond verdwijnt als alles weer zijn gangetje gaat.

Dankbaar ben ik voor deze periode. Dankbaar voor de mogelijkheid en de gezondheid die ik heb gekregen om dit werk te mogen doen. Dank voor het lezen van mijn blog en het meeleven. Dank aan mijn Reisgenoot die er steeds bij is als ik onderweg ben,  ook nu wanner ik weer ‘onderweg’ ben in Nederland.

Een laatste vergadering met mijn collega's

Op de foto met de collega's van 'ons' kantoor, tot groot plezier van de collega's onze sari's aangetrokken

Met Sree Devi... fantastische vrouw!

Ons appartement... 5 minuutjes van kantoor. Goed en veilig! Bovenin, links.

De bewaker van het appartementen complex. Dag en nacht was hij daar,  sliep 's nachts op de kale grond. Wat een enorme glimlach kreeg ik toen ik hem deze foto gaf. 

Nog even een 'indiaas' momentje...

was leuk totdat hij op mij af kwam stormen! 

Liefs,

Froukje Johanna

Allemaal pelgrims!

Vorige week maandag en dinsdag heb ik twee hele dagen bijgedragen aan de training van community health workers. Na deze twee dagen besefte ik dat ik het hier eigenlijk allemaal voor doe. Alle stress en ‘frustrerende’ communicatie was ineens op de achtergrond verdwenen. Ik heb meegeholpen met het trainen van community members die gezondheidsprogramma’s opzetten in hun eigen gemeenschap. Met heel weinig middelen en met heel weinig scholing gaan deze health workers aan de slag in hun eigen gemeenschap. Soms ligt die gemeenschap ergens ver in de bergen en zijn de community health workers de enige link met gezondheidszorg

.

Een aantal health workers was vorige week voor het eerst in Madurai, zij vertelden zelfs dat het hun eerste keer was dat ze naar ‘beneden’ waren gekomen. Ze leven namelijk in de bergen en waren door hun armoede nog nooit buiten hun gebied geweest. Wat een ervaring! Maar ook… wat een kansen biedt dit project. Zij hebben zich als vrijwilligers aangemeld om te werken aan gezondheidszorgprogramma’s in hun eigen community. Ze worden ‘opgeleid’, vergroten hun kennis en ook hun wereldbeeld en ontwikkelen hun positie in hun gemeenschap als vrouw. Deze vrouwen waren tussen de 30 en de 50 jaar oud. Kun je je het voorstellen…? Ook hadden ze nog nooit een blanke gezien. Wel van gehoord natuurlijk, maar nog nooit eentje ontmoet. In het begin had ik het niet zo in de gaten, maar na een halve dag begonnen ze me dingen te vragen. Wat ik natuurlijk niet verstond. Maar met wat vertaalwerk van mijn collega’s en mijn eigen inlevingsvermogen begon ik alles wat te begrijpen. De tweede ochtend kreeg ik van één van deze vrouwen een bindi (de stip) op mijn voorhoofd. Wat was ze trots dat ze mij die kon geven. Soms weet ik niet goed wat ik met zoveel aandacht moet, behandel mij maar gewoon… Maar gewoon ben ik natuurlijk niet. En ik ben hun gast (volgens indiase cultuur) en blank. Dat heb ik hier toch moeten accepteren.

Als jullie deze vrouwen hadden mogen zien zoals ik ze heb gezien… dan begrijp je dat ik op dat moment zo blij was hier deel van te mogen uitmaken. Ik heb gezien wat voor een impact het heeft op deze vrouwen om ‘gezien’ te worden. Iedereen werd als een gelijke behandeld tijdens de training. Of je nu arm was (heel, heel arm) of ietsje rijker, of je nu in de bergen woonde of in de stad. Dat maakt in hun normale leven nogal wat verschil gezien alle verschillende kastes die er zijn en de rivaliteit tussen al die kastes. En deze arme ‘rijke’ vrouwen zijn na drie dagen weer naar huis gegaan om aan het werk te gaan, maar ook om bezig te gaan om vertrouwen in hun community op te bouwen voor al het gezondheidswerk. Dit laatste is een belangrijk thema geweest tijdens de training. Hoe ga je om met weerstand, hoe benader je verschillende groepen (vrouwen, mannen, ouderen, tieners) en hoe zet je zo zorgvuldig mogelijk gezondheidszorg programma’s op.

Ik heb drie trainingen gegeven. Eén over het opzetten van Health Camps (hoe je kampen opzet, voor wie en hoe je er een vervolg aan geeft), over Home-Based Care (wat het is en voor welke groepen het belangrijk is) en over de Needs of Adolescent Girls (wat hebben adolescente meisjes nodig en hoe benader je ze). Ook heb ik nog gesprekstechnieken geoefend met de health workers. Dat laatste was natuurlijk wel grappig. Want ik wist helemaal niet wat ze tegen elkaar zeiden en vertalen van een heel gesprek is natuurlijk lastig. Ik kreeg wel wat mee en lichaamshouding, gebaren en mimiek zegt ook veel. Maar ze hebben laten zien dat ze het aandurven en dat was zo leuk. Tijdens alle trainingen ben ik natuurlijk vertaald. Ook werd ik zo nu en dan geholpen door een arts die ook meehielp met de training als ik sommige medische dingen niet helder vertaald kreeg naar de groep. Verder was er nog training over Nutrition (voeding), Anemia (bloedarmoede, een heel groot probleem in India), Lifecycle van vrouwen (de levenscyclus van vrouwen, van geboorte, puberteit, zwangerschap naar overgang) en vele andere onderwerpen. Ook werden er projectplannen uitgedacht, getekend en uitgewisseld. Waar gaan ze als eerste mee aan de slag als ze straks weer terug zijn…? Ondertussen was er natuurlijk tijd om te eten (!) en gezellig samen te zijn.

Kortom: Hier wil ik wel meer van!

Na deze twee dagen ben ik er even tussen uit gegaan. Vijf dagen gaan reizen, wat mijn plan al was. Ik heb veel in de bus gezeten. Afstanden zijn in India er groot. Ondertussen mijn ogen uitgekeken wat er in de bus en buiten de bus gebeurde. Verschillende landschappen aan me voorbij zien trekken. Even tot mezelf komen, even terugkijken op de afgelopen periode.

Niet alleen ik was op reis. Deze periode van het jaar blijkt in India een pelgrimsseizoen te zijn. Miljoenen (!) mannen zijn onderweg in India van de ene plek naar de andere plek. Soms van het hoge noorden naar het zuidelijkste puntje. Ze komen op blote voeten met een dhoti (doek) om hun middel en misschien een paar centen op ‘zak’. Vaak reizen ze wel per bus (gelukkig). Ze bezoeken alle belangrijke tempelplaatsen om te bidden. Laat ik nu net tijdens mijn reis een aantal van deze plekken hebben bezocht (niet om hun tempels, maar om hun omgeving). Tijdens een zonsopgang om zes uur in de ochtend werd ik vergezeld door een paar duizend hindoemannen die de zon kwamen begroeten. De zon is één van de hindoeïstische goden. En waar kun je deze beter aanbidden dan op het allerzuidelijkste puntje van India tijdens zonsopgang…

Ik laat hieronder nog wat foto’s zien van mijn korte maar leuke reis. Het was een reis in een reis… De komende dagen ga ik mijn reis van twee en een halve maand afsluiten. Altijd lastig. Want je laat vaak veel achter wat nog af kan, wat nog beter kan, wat je nog zou willen doen. Mensen die ik nog maar net heb ontmoet en nu alweer afscheid van neem. India heeft indruk op me gemaakt, maar ik weet nog niet precies waarom. Het maakt me wat onrustig. Ik ben er nog niet klaar mee…

Ik laat nog even wat van mij horen via deze weg nadat ik komende vrijdag weer op Nederlandse bodem ben beland. Dus tot ziens of tot dan!

Sunrise at Kanyakumari...

...met duizenden anderen

Backwaters van de Provincie Kerela

Backwaters en kleine kanaaltjes in Allepey

Even een blij en kort berichtje

Om even wat van me te laten horen. Afgelopen donderdag ben ik opnieuw tante geworden. Jan Anne en Marianne hebben een ‘first born’ gekregen zoals ze dat hier noemen, en dan ook nog een ‘girl-child’! Jan Anne heeft een aantal foto’s opgestuurd. En mijn vrouwelijke collega’s die de foto zien, raken allemaal even haar mondje aan (op de laptop) en geven een kus geluidje. Ze vinden haar zo mooi, lijkt net een ‘doll’… pop! Femke heet ze en ze is gezond geboren. Jan Anne en Marianne zijn er erg gelukkig mee. Blij en dankbaar ben ook ik! Over minder dan twee weken kan ik haar ontmoeten…

Tijd glipt de laatste weken tussen mijn vingers door. Ik ben druk, druk… Ze willen ineens nog van alles van me, allemaal op het laatste moment. En dan verschuiven ze data, zonder te overleggen… Soms krijg ik er een punthoofd van. Ik heb zelfs mijn reis moeten verplaatsen en verkorten wilde het allemaal lukken. Komende maandag en dinsdag ga ik een training geven aan community health workers. Deze heb ik de laatste weken voorbereid. Mijn begeleider weet nog helemaal niet wat voor training ik ga geven, want de afgelopen week is het niet gelukt om dit te gaan bespreken. Hij heeft ook geen idee hoeveel werk ik erin heb gestopt. Maar ja… dat is nu eenmaal hoe het hier gaat. En het heeft ook wel zijn charmes. Als ik al niet zelfstandig was, dan had ik het hier wel moeten worden.

Dan ga ik volgende week woensdag nog een paar dagen op reis, waarschijnlijk tot en met zondag of maandag. Naar Kunyakumari, het allerzuidelijkste puntje van India… waar de drie oceanen bij elkaar komen en waar je (naar ze zeggen) de mooiste zonsopgang kunt zien. Daarna reis ik door naar waarschijnlijk door Allepey, een klein dorpje aan de westkust van Zuid-India (in de staat Kerala). Daar moeten prachtige rivieren/kanalen zijn, waar je door de ‘jungle’ uren kunt varen (met gids), dorpjes kunt bezoeken en een prachtig mooi huisje aan het water kunt huren. Het lijkt nog een beetje dromerig… maar misschien kan ik toch nog een mooi stukje van India te zien krijgen voordat ik weg ga.

Ik hoop dat alles goed is met jullie. Een fijne zondag morgen!

Liefs,

Froukje Johanna

Happy Deepavali

In het Tamil heet het Deepavali, in het Hindi is het Dewali en zo is het in de rest van de wereld ook bekend. Deepavali is het feest van het licht. Afgelopen dinsdag 13 november werd dit feest uitbundig gevierd in India en in alle Hindoestaanse gemeenschappen in de hele wereld.  Een nationale feestdag, een dag waarop iedereen vrij was, alle winkels dicht, een feest die je viert met je familie en op straat. En een feest met vele voorbereidingen… nieuwe kleren kopen, eten klaarmaken en vuurwerk inslaan. Kerst en oud/nieuw op één dag!

Maandag, dinsdag en woensdag is er zoveel vuurwerk de lucht in gegaan.. dat kun je je niet voorstellen. Dinsdagochtend om 6 uur wakker geknald met een duizendklapper onderaan het appartement. Alsof ze rotjes onder mijn bed hadden af laten gaan.

Wij ontkwamen niet aan dit feest. En dat was maar goed ook. Het is veel te leuk om je hierin mee te laten zuigen. Vorige week al een sari gekocht voor dit feest. Dit was een belevenis. Het was zo druk vorige week in het centrum, iedereen was in de voorbereiding. Maar ook in de ‘sariwinkel’ waren wel zo’n duizend mensen hetzelfde aan het doen als wij!

                                      

Sree Dewi heeft ons geleerd hoe je deze sari moet dragen. Dat is nog een hele kunst, maar de volgende dag moesten we het zelf doen. Bloemen in het haar (jasmijn) en een Bindi op mijn voorhoofd (de hindoestaanse stip) en ik kon Deepavali vieren! 

Afgelopen maandag de hele dag tegen iedereen lopen zeggen: Happy Deepavali! Iedereen was aan het glimlachen en zoete dingen aan het uitdelen. Dit hoort er ook bij. Je geeft elkaar allemaal zoetigheid als een soort van voorbereiding. Er heerste een uitgelaten sfeer. Iedereen was een beetje zenuwachtig en druk.

Gelukkig waren we dinsdag uitgenodigd door een meer moderne familie, dus kon na een paar uur de sari uit en konden we in de eigen kleren rondlopen. We zijn de hele dag bij Juliana (collega, teamleader health programmes) en haar gezin geweest, twee meiden van 19 jaar (tweeling) en haar man. Er was heerlijk gekookt. We hebben samen gegeten. Daar was ik wel blij mee, want hier is het de gewoonte dat gasten eerst eten en dat je dan weg gaat. Dan pas kan de familie eten. Gelukkig ging het allemaal gemoedelijk. Na de lunch naar buiten om vuurwerk af te steken. De knallers! Ik snap niet wat eraan is, maar dit hoort er nu eenmaal bij. Geen schroom… Juliana ging met haar nieuwe sari zo boven op een nog niet ontplofte ‘bom’ staan, want het ging niet af…verloor haar schoen tijdens de knal en schroeide een gat in haar sari.

De volgende dag hoorde ik dat er veel gewonden en doden zijn gevallen tijdens het afschieten van het vuurwerk. Ook hoorde ik dat er eigenlijk heel weinig vuurwerk was, omdat een aantal maanden geleden een enorme opslagplaats voor vuurwerk ‘ontploft’ was en hierbij meer dan 100 doden zijn gevallen. Dit werd even terloops verteld.

We zijn ’s avonds laat gebleven, op de ‘rooftop’ van Juliana’s huis lang naar het prachtige siervuurwerk gekeken wat overal om ons heen omhoog werd geknald. Een erg leuke dag om mee te maken en heb ook genoten van de voorbereidingen die helemaal bij het feest horen. Ik dacht... laat jullie even meegenieten! 

Hopelijk neemt u de drukte op straat weer een beetje af. Dat zal vast. Veel familie is elkaar komen opzoeken tijdens deze feestdagen en gaan nu weer naar huis. Maar druk zal Madurai blijven. Ik begin er al wat aan te wennen. Wat zal Groningen straks een rustig dorpje lijken! 

Amerika, Nederland en India…

07-11-2012 Barack Obama! Weer vier jaar een democraat als president in ‘the USA’. HOERA! Goed nieuws voor henzelf, maar ook voor de rest van de wereld! Omdat het hier vier en half uur later is dan in Nederland kon ik net LIVE de uitslag horen via de stream van de NOS. (10.00 in India)

Madurai view

En ook HOERA voor de Nederlands regering. Want er is een kabinet. Het akkoord is nog een beetje onduidelijk… er moet volgens mij nog veel gepraat worden. Maar we worden weer geregeerd.

En dan nu India! In Amerika wonen iets meer dan 300 miljoen mensen op bijna 10 miljoen km²  aan oppervlakte. Vergelijk dat met India: 1,2 miljard (vier x zoveel) op 3.1 miljoen km² (drie x zoveel minder). Ook India heeft een regering, niet iedereen is daar blij mee, veel dingen gaan niet goed. Is dat ook te verklaren?  Ik probeer steeds aan mensen thuis uit te leggen wat wonen in India betekent. India is een groot land, maar er wonen ook ontzettend veel mensen. De bevolkingsdichtheid is enorm.. echt heel veel mensen op dit stukje aarde. Dat is niet alleen een gegeven, een feit, iets wat je weet. Maar dat is iets wat ik elke dag zie, waar iedereen hier elke dag mee te maken heeft!

Madurai

Dat zie ik op straat, in de stad. Dat zie ik in de chaos van de straat, van de stad. Dat zie je in de vuiligheid van de stad. Dat zie je in het lawaai. Dat zie je in de stroomvoorziening. Dat zie je in de watervoorziening. Afgelopen week bijvoorbeeld was ons drinkwater op. Er moest nieuwe komen. Normaal gesproken geen probleem. Maar het water was op dat moment niet leverbaar. Het was gewoon even op. Later diezelfde dag tegen de nacht kwam de jongen langs met twee 20 liter watercontainers voor ons. Dat water wel eens op is… dat kan gewoon gebeuren. Maar in een land van 1,2 miljard inwoners is het nog belangrijker dat je alles organiseert. Dat lijkt gewoonweg onmogelijk! Zoveel mensen mobiliseren, organiseren, faciliteren en voorzien van alle basis benodigdheden. Dat lukt niet en dat resulteert in chaos en vuiligheid.

Madurai

Kun je het een beetje voorstellen? Kun je je voorstellen dat ik nu al anderhalve maand in complete chaos leef? Dat is niet erg hoor! Daar leer je veel van. Je moet zelf rustig blijven in de onrust om je heen, zelf een beetje structuur aanbrengen in de chaos om je heen… en je er gewoon even niets van aantrekken,  van je af laten glijden.

Dat is makkelijk als ik al die auto’s langs hoor razen en toeteren. Maar dat is niet makkelijk als ik een klein meisje van vijf jaar op de hoek van de straat zie poepen. Dat laatste blijft steken in mijn hoofd. Dat meisje kan er niets aan doen! Dat staat vast. Maar ouders kunnen er wel wat aan doen en de regering ook en ook al die gezondheidsprogramma’s die er zijn. Als het nu alleen vies was, maar het is meer dan dat. Het geeft aan dat vuil op straat als iets normaals wordt gezien. Het geeft aan dat ouders niet weten wat voor gevolgen dit kan hebben voor de gezondheid van hun kind, van hunzelf, van de community. Het is een verspreider van allerlei besmettelijke ziektes. Het geeft aan dat een land waarin al zoveel jaren wordt gewerkt aan WASH,  een effectief Water and Sanitation (toilet) and Hygiene Programme… dat het gewoon niet lukt. Er wordt zoveel gedaan aan Health Awareness (voorlichting over gezond gedrag), er zijn zoveel gezondheidsprogramma’s, maar nog steeds poept er een kind op de hoek van de straat. Komt dat omdat er gewoon teveel mensen in dit land wonen?

health programme

Het heeft natuurlijk alles met armoede te maken. Maar armoede heeft ook weer te maken met bevolkingsgroei, armoede en gezondheid hebben met elkaar te maken, armoede en kennis (onderwijs) zijn ook niet los van elkaar te zien. Een derde van de bevolking hier in India, van hier in de provincie Tamil Nadu, van hier in Madurai, heeft te maken met verschillende vormen van armoede. De vraag is: hoe gaan we dat organiseren? Hoe pakken we het armoede probleem aan? En mijn vraag is dan: hoe zorgen we er voor dat deze mensen hun gezondheidsgedrag gaan verbeteren? Moet je alleen informatie geven, empoweren? Moet je investeren? Zoveel vragen, zoveel antwoorden. Het voelt anders om er hier over na te denken… hier ben je erbij. Hier komt het dagelijks op je af. Het wordt hier heel concreet. Maar de antwoorden worden er niet makkelijker op… Gelukkig ben ik niet de enige die hierover nadenkt. Velen met mij over de hele wereld zijn met het probleem ‘armoede’ bezig!

SUHAM Hospital

08-11-2012 Nou.. bovenstaande laat zien dat ik genoeg aan het nadenken ben. Ik hoop dat het niet al te somber klinkt. Want dat is niet de bedoeling en is ook niet nodig. Er zijn hier veel sterke mensen, mensen die ervoor gaan, die verbetering willen, er worden ook successen geboekt. India is naast de vuiligheid, ook een ‘mooi’ land met alle hartelijkheid, gastvrijheid, kleuren en smaken.

In het veld

Field visit

Ik ben bezig met mijn tweede opdracht hier. In totaal heb ik er ‘officieel’ vier… maar dat gaat me niet lukken! Heeft weer te maken met verwachtingen. Deze opdracht heeft te maken met Community Health Work en het organiseren van Health Camps. DHAN wil graag een soort van ‘spoorwegboekje’ voor het organiseren van de Health Camps. En ze willen wat materialen die ze kunnen gebruiken voor Follow-up care en Homebased Care (nazorg en thuiszorg). Dat laatste lijkt natuurlijk op mijn lijf geschreven, maar zo groot en vaag als ik het nu opgeschreven heb… zo vaag is mijn opdracht ook. Ik probeer net als de eerste opdracht te focussen op een paar aspecten van het onderwerp en dit heel concreet en praktisch te maken. Hopen dat dit me lukt. Ondertussen ben ik (op eigen initiatief) veel op pad het veld in. Ik wil informatie van het werkveld zelf en dit is dan ook steeds mijn motivatie. Door erbij te zijn, kan ik er ook wat over zeggen. Dit is leuk en geeft me energie. Het werkveld is de plek waar het gebeurd. En als ik dan een paar dagen hier op kantoor heb gezeten, dan weet ik toch echt zeker dat ik iemand ben van een combinatie van beiden. Ik houd me graag bezig met beleid, visie en implementeren van veranderingen… maar niet zonder dat ik ook ‘op pad’ ben, in gesprek ben met de mensen die het moeten uitvoeren, zelf meedoe, meewerk aan een nieuw plan, de visie laat zien in mijn eigen directe handelen.

Eten bij een collega

Eten bij een collega

Verder doe ik ook veel andere leuke dingen: zoals eten! Heerlijk! Begin hier steeds meer van te genieten, want mijn mond  en ingewanden kunnen de scherpe kruiden en pepers steeds beter aan.

Ook ben ik afgelopen weekend naar een Engelstalige kerkdienst geweest. Het was erg lastig om er eentje te vinden die niet in Tamil was. Uiteindelijk na veel doorvragen en veel mensen aanspreken blijkt dat er een kerk, hier 20 minuten vandaan lopen, op zondagochtend om half 8 Engelstalige diensten organiseert. Deze kerk wordt bezocht door meer internationale mensen, maar ook Indiase mensen die uit een andere staat komen. Veel van hen blijken te studeren aan de TTS (Tamil Nadu Theological Seminary) in Madurai, blijkbaar op de hoek van DHAN office. Hoe kan het toch dat ze me hier bij DHAN de afgelopen weken niet hebben kunnen vertellen waar deze kerk dan zat? Communicatie en de juiste informatie krijgen… !?

Na een aantal keren een Tamildienst bijgewoond te hebben van de Church of South India, was dit een feest van herkenning! Heerlijk om zo in een ander land dezelfde God te kunnen aanbidden. Tijdens het zingen van Amazing Grace liep mijn rij naar voren voor het avondmaal. Op een knielbank samen met medegelovigen hier in India het feest van brood en wijn gevierd. Voor mij was dit ontroerend mooi en ik voelde me ineens zo veilig en geborgen… zo ver weg, en God zo dichtbij!

Nog een maand en dan pak ik mijn tas alweer in. Het gaat snel, veel te snel! Ik heb het gevoel nog lang niet klaar te zijn hier. Hoewel ik best zin heb in een goed glas wijn met een heerlijke (zelfgemaakte) lasagne, wil ik best nog wat langer ‘hete’ rijst eten.

Liefs,

Froukje Johanna

Ontspannen…!?

heerlijke lunch!

In het begin is alles prikkelend en verassend. Dat is India nog steeds. Maar juist dat maakt ook dat het soms vermoeiend is. Zoals ik de eerste weken opstond met een hoop energie, zo was ik vorige week compleet bekaf en volledig uitgeteld en nu nog steeds een beetje aan het bijkomen. Ik sta nog steeds op uit mijn bed.. en ik ben nog steeds aan het genieten. Als ik erover nadenk is dit ook niet zo raar. In een aantal weken tijd je zo onderdompelen in een andere cultuur, die zo verschilt van die van jezelf… Het kan ook niet anders, dan dat je het even niet meer wilt zien! Even ikzelf, even ergens rustig eten, even een lasagne maken, even een kop Hollandse Douwe Egberts, even een goed glas wijn met een paar vrienden, even kletsen met mijn familie, even op de fiets naar de stad… even gewoon. 

Daarbij komt dat ik vorige week zaterdag een training heb gegeven  van bijna vier uur. Dit was zeker niet mijn bedoeling. De training niet en ook niet de lengte ervan. Maar ik heb het toch gedaan. Dat heet: ‘voldoen aan verwachtingen’.  Maar dat heet ook: ‘compleet over je grenzen heen gaan’. En dat betekent: ‘dat doen we niet nog een keer deze komende weken… hoop ik!’.

Het is zo moeilijk duidelijk maken wat je wel en niet gaat lukken. Mijn begeleider hier is een ontzettende aardige, maar ook intellectuele man. Met hem kan ik over heel veel dingen praten wat betreft gezondheidszorg en community health. Maar als het erop aan komt, verwachtingen uitspreken, doelen stellen, concreet worden… dan begint interculturele communicatie een rol te spelen. Dan is het niet meer zo duidelijk. Dan hoor ik mezelf op een gegeven moment zeggen… ‘Ok, dat doe ik wel…’ En dat heb ik dus afgelopen paar weken gedaan. Dan ga je heel druk aan iets werken (lange dagen, zes dagen in de week) aan iets waar je niet helemaal achter staat. Tegelijkertijd heb ik dan ook beetje coaching nodig, inhoudelijk en procesmatig… maar die blijft net zo vaag!

Wat een gemopper van mijn kant! Dit is niet leuk als je er midden in zit, maar als je erop terugkijkt… dan is het allemaal wel uit te leggen en te begrijpen. Dit is wat het betekent om te werken in een andere context , andere waarden, andere verwachtingspatronen. Gelukkig is het leuk om daar achteraf op te kunnen reflecteren. Wat ik uiteindelijk heb gedaan is dus die training. En met het eindresultaat mag ik eigenlijk best tevreden zijn. Ik heb de training zoveel mogelijk vormgegeven zoals ik dit wilde, met veel discussie en toepassing (met elkaar praten en oefenen). Toen ik na vier uur vroeg aan ‘mijn studenten’ of ze me konden vertellen wat ze geleerd hadden vandaag… konden ze daar inhoudelijk antwoord op geven! Joepie!!! Ze vertelden zelfs wat ze met het geleerde gingen doen.

Weekendje weg

Lidwien en ik hadden afgelopen weekend een paar dagen weg gepland. Even weg uit de grote stad, een andere omgeving en wat kunnen ontspannen. In overleg met Dhan mochten we een dagje (maandag) vrij nemen, zodat we inclusief zondag en dinsdag (een nationale vrije dag ter ere van 1 van de Hindoegoden) drie hele dagen vrij hadden!

wachten op de bus

onderweg naar Kodaikanal

We gingen naar Kodaikanal, ongeveer vier uur rijden van Madurai. In de Lonely Planet stond: een rustig, vriendelijk bergdorp met een groot meer, mooie uitzichtpunten en wandelmogelijkheden. Een plek waar veel Indiase honeymooners naar toe gaan. Twee uur rijden naar de voet van de berg, en twee uur de berg oprijden. Dat betekende natuurlijk ook een groot temperatuurverschil. Van 30 graden in Madurai, naar 17 graden in Kodaikanal (en ’s nachts ongeveer 8 graden). Dus een andere omgeving en een ander klimaat. Ik dacht: dat zal me goed doen!

aankomst Kodai... mist en regen en koud..

Maar je kunt India niet ontvluchten. En dat zeg ik met een glimlach. Op een of andere manier had ik in mijn hoofd dat het daar boven op die berg een beetje anders zou gaan! Maar hetzelfde lawaai, dezelfde drukte, hetzelfde gestaar en geroep. En ook die temperatuur, daar had ik me op verkeken. Omdat het regenseizoen is, regent het ongeveer 80 procent van de dag in Kodaikanal. In combinatie met de temperatuur, de vochtigheid, was alles kil en rillerig. De bedden in het hostel waar we sliepen waren vochtig, en echt waar… op sommige vochtplekken op het plafon drupte het water naar beneden.

We hebben ontzettend gelachen om onze onnozelheid. Hoe konden we nu denken dat we binnen vier uur in een heerlijk, rustig en toeristisch dorpje zouden komen, waar we helemaal konden ontspannen. Alsof we India uit zouden zijn... We zijn een dag korter gebleven, omdat het zo ontzettend koud was en continu regende. Kodaikanal was zeker mooi, maar we konden niet wandelen, niet fietsen door de regen, we konden niets zien, doordat de berg compleet gehuld was in een grote wolk.. zo mistig dat je soms niet wist dat je op een berg zat. We hebben lekker rondgewandeld. We vonden een Domino’s Pizza! We hebben koffie gedronken, wat met mensen gekletst. In het hostel waar we waren, sliepen ook een schoolklas (meerdere) van jongeren van 15/16 jaar. Een stuk of 50! Lawaai! En gillen! Pubers! Maar ze wilden dolgraag hun Engels met ons oefenen, we zijn de hemd van het lijf gevraagd. 

ook wij waren een attractie

De reis ernaar toe en de reis terug was prachtig en ook een belevenis. Zo hoog de bergen in. Met watervallen om ons heen. De heenreis hadden we een plekje in een klein busje gereserveerd. Iets meer comfort dan in een grote ‘overheidsbus’. Voor de prijs hoefde we het niet te laten. We zouden om half 8 vertrekken uit Madurai, maar uiteindelijk was het 9 uur geweest  en het busje zat vol. Met een halve bus vol, vertrek je niet! Dat betekende dat we dus ook niet om 11 uur zoals de planning was zouden aankomen, maar wat later. Dit later werd heel veel later. We stopten om thee te drinken, om foto’s te maken, om iets te eten te kopen. Het was een busje vol met mensen die de tijd hadden! En als we dan ergens waren om foto’s te maken, van een uitzicht, van een waterval, dan gingen de mensen van ons busje (eerst schuchter, later sommigen wat brutaler) foto’s en films van ons maken. We hebben ze duidelijk gemaakt dat we graag wilden dat ze ons vroegen of we ook op de foto wilden. Gelukkig ging dit na een tijdje beter. 

onderweg de berg op

help... we zitten in de verkeerde bus!

De terugweg was hilarisch! Omdat we onze terugreis van een dag later hadden gecanceld, waren we genoodzaakt om in een grote ‘overheidsbus’ terug naar Madurai te gaan. Geen probleem, want we wilden echt graag terug naar Madurai. Deze bus vertrok elk uur en het was rennen, duwen en trekken om in de bus te komen.  Het was ons gelukt, we zaten/stonden in de bus. Er kunnen veel mensen in een bus, wisten jullie dat? Na ongeveer 45 minuten kwam de kaartjesverkoper langs, we moesten 8 roepies p.p. betalen… (dat is nog geen 10 eurocent) voor vier uur naar Madurai en we dachten ongeveer 60 roepies kwijt te zijn (nog geen euro)? Dus toen heel voorzichtig vragen of deze bus naar Madurai ging? Madurai!? De hele bus van voor naar achteren hoor je mompelen, daarna naar ons kijken en daarna breken er allerlei glimlachen door en wordt er zelfs hardop gelachen. We gingen namelijk niet naar Madurai, we gingen twee uur lang een rondje maken door allemaal bergdorpjes. Zoals een streekbus vanuit Groningen gaat en een twee uur later weer terug is. Van de nood een deugd gemaakt, lekker om ons heen  gekeken en naar ons laten kijken.. want zeker in die kleine bergdorpjes kwam natuurlijk nooit een blanke!

Twee uur later dan gepland stappen we in de bus naar Madurai, de goede. Ondanks de kou en  ondanks de verwachtingen die ik had, heb ik toch een heerlijke paar dagen gehad. Even geen werk, maar even in India als toerist. Dat was best even lekker.

Vandaag ga ik weer aan de slag. Zit nu op kantoor. Ik dacht… begin rustig met het schrijven van mijn blog. Door te schrijven, kun je alles ook een beetje relativeren. En dan ga ik vanaf vandaag proberen om elke dag ook een beetje aan mezelf te denken. Wens me maar succes! Want dat doe ik namelijk niet zo graag en niet zo gemakkelijk, en vergeet ik ook heel snel weer… Er is ook genoeg te doen hier! En de tijd gaat zo snel! 

Ondertussen is Liesbeth getrouwd, zijn heit en mem alweer terug uit Afrika, moeten Jan Anne en Marianne nog maar een paar weekjes wachten op hun eerste kindje... en bij jullie allemaal gaat het leven gewoon door, net zoals bij mij. Mooie dingen, moeilijke momenten, bijzondere dagen, gewone dagen en hoopvolle dagen. Ik wens jullie allemaal Gods onvoorwaardelijke liefde toe en veel liefs van mijzelf.

Froukje Johanna

P.s nog even een paar foto's...

midden op de drukke weg in Madurai hield onze autoriksja ermee op, even helpen duwen de brug op! 

Tijdens wachten maar even zelf proberen....

wat kijken we hier nu...????

Drukte in Kodaikanal...

mist, mist en nog eens mist in Kodaikanal

Dan maar een bakje koffie!

Een klas vol jongeren in ons hostel!

Gewoon net zulke pubers als in elk ander land!

Ons hostel aan de buitenkant... hoef niets te zeggen over de binnenkant...

onderweg... niet naar Madurai...!

Nog maar een bakje koffie... bij de lokale pub in 1 van de bergdorpjes waar we per ongeluk terecht kwamen.