Weer op Nederlands bodem

Afgelopen vrijdag ben ik weer in Nederland geland na een reis van meer dan anderhalve dag. Er lag sneeuw in Nederland en even was het de vraag of ik niet zou stranden in London, maar met een paar uurtjes vertraging kon ik toch mijn zusje en zwager begroeten.

Het weekend lekker bij mijn ouders geweest. Lasagne gehad… en rode wijntjes gedronken. En mijn familie inclusief ‘uitbreiding’ gezien of voor het eerst gezien! Femke is afgelopen zondag gedoopt en ik mocht haar de kerk in dragen. Anderhalf uur lang dichtbij dit kleine mensje mogen zijn. Een feest, een kind van God!

Ik ben geland, maar het echte ‘landen’ moet nog komen. Twee en een halve maand voelde in het begin best wel lang, maar is eigenlijk maar zo kort. Ik ben er weer, en toch ook nog niet helemaal. Zo snel en intensief als ik moest wennen in India, zo snel (en misschien nog wel sneller) moet ik weer ‘ontwennen’. Het is weer voorbij! Ik ben niet somber ofzo, maar wel wat weemoedig. Ik had nog niet weg gehoeven, ik was er nog niet klaar mee. En soms lijkt het even, de afgelopen dagen, alsof India er niet is geweest. Een droom, vluchtig en weer weg… En dan denk ik even aan vorige week dinsdag toen ik nog druk bezig was een presentatie voor te bereiden, toen ik stress had van alles wat mijn leidinggevende nog even van mij wilde, toen ik nog even naar het ziekenhuis ben geweest voor een evaluatie van de training die ik had gegeven. En morgen ga ik weer aan het werk. De wijk in. Weer wijkverpleegkundige zijn. Ook goed!

India smaakt naar meer. Meer van India? Meer van het werk? Meer van dit? Ga ik over nadenken! Ik ga deze paar maanden niet snel vergeten. De mooie dingen, maar ook de frustrerende kant van werken in India… het eten, de ‘kleurrijke’ mensen, de collega’s, het werk, mijn huisgenootje.

Ik heb wat Indiase recepten mee naar huis genomen. Dus wie zin heeft om binnenkort eens Indiaas te eten… kom gerust langs! En dan kun je me ook direct even herinneren aan India. Ben een beetje bang dat het snel naar de achtergrond verdwijnt als alles weer zijn gangetje gaat.

Dankbaar ben ik voor deze periode. Dankbaar voor de mogelijkheid en de gezondheid die ik heb gekregen om dit werk te mogen doen. Dank voor het lezen van mijn blog en het meeleven. Dank aan mijn Reisgenoot die er steeds bij is als ik onderweg ben,  ook nu wanner ik weer ‘onderweg’ ben in Nederland.

Een laatste vergadering met mijn collega's

Op de foto met de collega's van 'ons' kantoor, tot groot plezier van de collega's onze sari's aangetrokken

Met Sree Devi... fantastische vrouw!

Ons appartement... 5 minuutjes van kantoor. Goed en veilig! Bovenin, links.

De bewaker van het appartementen complex. Dag en nacht was hij daar,  sliep 's nachts op de kale grond. Wat een enorme glimlach kreeg ik toen ik hem deze foto gaf. 

Nog even een 'indiaas' momentje...

was leuk totdat hij op mij af kwam stormen! 

Liefs,

Froukje Johanna