Ontspannen…!?

heerlijke lunch!

In het begin is alles prikkelend en verassend. Dat is India nog steeds. Maar juist dat maakt ook dat het soms vermoeiend is. Zoals ik de eerste weken opstond met een hoop energie, zo was ik vorige week compleet bekaf en volledig uitgeteld en nu nog steeds een beetje aan het bijkomen. Ik sta nog steeds op uit mijn bed.. en ik ben nog steeds aan het genieten. Als ik erover nadenk is dit ook niet zo raar. In een aantal weken tijd je zo onderdompelen in een andere cultuur, die zo verschilt van die van jezelf… Het kan ook niet anders, dan dat je het even niet meer wilt zien! Even ikzelf, even ergens rustig eten, even een lasagne maken, even een kop Hollandse Douwe Egberts, even een goed glas wijn met een paar vrienden, even kletsen met mijn familie, even op de fiets naar de stad… even gewoon. 

Daarbij komt dat ik vorige week zaterdag een training heb gegeven  van bijna vier uur. Dit was zeker niet mijn bedoeling. De training niet en ook niet de lengte ervan. Maar ik heb het toch gedaan. Dat heet: ‘voldoen aan verwachtingen’.  Maar dat heet ook: ‘compleet over je grenzen heen gaan’. En dat betekent: ‘dat doen we niet nog een keer deze komende weken… hoop ik!’.

Het is zo moeilijk duidelijk maken wat je wel en niet gaat lukken. Mijn begeleider hier is een ontzettende aardige, maar ook intellectuele man. Met hem kan ik over heel veel dingen praten wat betreft gezondheidszorg en community health. Maar als het erop aan komt, verwachtingen uitspreken, doelen stellen, concreet worden… dan begint interculturele communicatie een rol te spelen. Dan is het niet meer zo duidelijk. Dan hoor ik mezelf op een gegeven moment zeggen… ‘Ok, dat doe ik wel…’ En dat heb ik dus afgelopen paar weken gedaan. Dan ga je heel druk aan iets werken (lange dagen, zes dagen in de week) aan iets waar je niet helemaal achter staat. Tegelijkertijd heb ik dan ook beetje coaching nodig, inhoudelijk en procesmatig… maar die blijft net zo vaag!

Wat een gemopper van mijn kant! Dit is niet leuk als je er midden in zit, maar als je erop terugkijkt… dan is het allemaal wel uit te leggen en te begrijpen. Dit is wat het betekent om te werken in een andere context , andere waarden, andere verwachtingspatronen. Gelukkig is het leuk om daar achteraf op te kunnen reflecteren. Wat ik uiteindelijk heb gedaan is dus die training. En met het eindresultaat mag ik eigenlijk best tevreden zijn. Ik heb de training zoveel mogelijk vormgegeven zoals ik dit wilde, met veel discussie en toepassing (met elkaar praten en oefenen). Toen ik na vier uur vroeg aan ‘mijn studenten’ of ze me konden vertellen wat ze geleerd hadden vandaag… konden ze daar inhoudelijk antwoord op geven! Joepie!!! Ze vertelden zelfs wat ze met het geleerde gingen doen.

Weekendje weg

Lidwien en ik hadden afgelopen weekend een paar dagen weg gepland. Even weg uit de grote stad, een andere omgeving en wat kunnen ontspannen. In overleg met Dhan mochten we een dagje (maandag) vrij nemen, zodat we inclusief zondag en dinsdag (een nationale vrije dag ter ere van 1 van de Hindoegoden) drie hele dagen vrij hadden!

wachten op de bus

onderweg naar Kodaikanal

We gingen naar Kodaikanal, ongeveer vier uur rijden van Madurai. In de Lonely Planet stond: een rustig, vriendelijk bergdorp met een groot meer, mooie uitzichtpunten en wandelmogelijkheden. Een plek waar veel Indiase honeymooners naar toe gaan. Twee uur rijden naar de voet van de berg, en twee uur de berg oprijden. Dat betekende natuurlijk ook een groot temperatuurverschil. Van 30 graden in Madurai, naar 17 graden in Kodaikanal (en ’s nachts ongeveer 8 graden). Dus een andere omgeving en een ander klimaat. Ik dacht: dat zal me goed doen!

aankomst Kodai... mist en regen en koud..

Maar je kunt India niet ontvluchten. En dat zeg ik met een glimlach. Op een of andere manier had ik in mijn hoofd dat het daar boven op die berg een beetje anders zou gaan! Maar hetzelfde lawaai, dezelfde drukte, hetzelfde gestaar en geroep. En ook die temperatuur, daar had ik me op verkeken. Omdat het regenseizoen is, regent het ongeveer 80 procent van de dag in Kodaikanal. In combinatie met de temperatuur, de vochtigheid, was alles kil en rillerig. De bedden in het hostel waar we sliepen waren vochtig, en echt waar… op sommige vochtplekken op het plafon drupte het water naar beneden.

We hebben ontzettend gelachen om onze onnozelheid. Hoe konden we nu denken dat we binnen vier uur in een heerlijk, rustig en toeristisch dorpje zouden komen, waar we helemaal konden ontspannen. Alsof we India uit zouden zijn... We zijn een dag korter gebleven, omdat het zo ontzettend koud was en continu regende. Kodaikanal was zeker mooi, maar we konden niet wandelen, niet fietsen door de regen, we konden niets zien, doordat de berg compleet gehuld was in een grote wolk.. zo mistig dat je soms niet wist dat je op een berg zat. We hebben lekker rondgewandeld. We vonden een Domino’s Pizza! We hebben koffie gedronken, wat met mensen gekletst. In het hostel waar we waren, sliepen ook een schoolklas (meerdere) van jongeren van 15/16 jaar. Een stuk of 50! Lawaai! En gillen! Pubers! Maar ze wilden dolgraag hun Engels met ons oefenen, we zijn de hemd van het lijf gevraagd. 

ook wij waren een attractie

De reis ernaar toe en de reis terug was prachtig en ook een belevenis. Zo hoog de bergen in. Met watervallen om ons heen. De heenreis hadden we een plekje in een klein busje gereserveerd. Iets meer comfort dan in een grote ‘overheidsbus’. Voor de prijs hoefde we het niet te laten. We zouden om half 8 vertrekken uit Madurai, maar uiteindelijk was het 9 uur geweest  en het busje zat vol. Met een halve bus vol, vertrek je niet! Dat betekende dat we dus ook niet om 11 uur zoals de planning was zouden aankomen, maar wat later. Dit later werd heel veel later. We stopten om thee te drinken, om foto’s te maken, om iets te eten te kopen. Het was een busje vol met mensen die de tijd hadden! En als we dan ergens waren om foto’s te maken, van een uitzicht, van een waterval, dan gingen de mensen van ons busje (eerst schuchter, later sommigen wat brutaler) foto’s en films van ons maken. We hebben ze duidelijk gemaakt dat we graag wilden dat ze ons vroegen of we ook op de foto wilden. Gelukkig ging dit na een tijdje beter. 

onderweg de berg op

help... we zitten in de verkeerde bus!

De terugweg was hilarisch! Omdat we onze terugreis van een dag later hadden gecanceld, waren we genoodzaakt om in een grote ‘overheidsbus’ terug naar Madurai te gaan. Geen probleem, want we wilden echt graag terug naar Madurai. Deze bus vertrok elk uur en het was rennen, duwen en trekken om in de bus te komen.  Het was ons gelukt, we zaten/stonden in de bus. Er kunnen veel mensen in een bus, wisten jullie dat? Na ongeveer 45 minuten kwam de kaartjesverkoper langs, we moesten 8 roepies p.p. betalen… (dat is nog geen 10 eurocent) voor vier uur naar Madurai en we dachten ongeveer 60 roepies kwijt te zijn (nog geen euro)? Dus toen heel voorzichtig vragen of deze bus naar Madurai ging? Madurai!? De hele bus van voor naar achteren hoor je mompelen, daarna naar ons kijken en daarna breken er allerlei glimlachen door en wordt er zelfs hardop gelachen. We gingen namelijk niet naar Madurai, we gingen twee uur lang een rondje maken door allemaal bergdorpjes. Zoals een streekbus vanuit Groningen gaat en een twee uur later weer terug is. Van de nood een deugd gemaakt, lekker om ons heen  gekeken en naar ons laten kijken.. want zeker in die kleine bergdorpjes kwam natuurlijk nooit een blanke!

Twee uur later dan gepland stappen we in de bus naar Madurai, de goede. Ondanks de kou en  ondanks de verwachtingen die ik had, heb ik toch een heerlijke paar dagen gehad. Even geen werk, maar even in India als toerist. Dat was best even lekker.

Vandaag ga ik weer aan de slag. Zit nu op kantoor. Ik dacht… begin rustig met het schrijven van mijn blog. Door te schrijven, kun je alles ook een beetje relativeren. En dan ga ik vanaf vandaag proberen om elke dag ook een beetje aan mezelf te denken. Wens me maar succes! Want dat doe ik namelijk niet zo graag en niet zo gemakkelijk, en vergeet ik ook heel snel weer… Er is ook genoeg te doen hier! En de tijd gaat zo snel! 

Ondertussen is Liesbeth getrouwd, zijn heit en mem alweer terug uit Afrika, moeten Jan Anne en Marianne nog maar een paar weekjes wachten op hun eerste kindje... en bij jullie allemaal gaat het leven gewoon door, net zoals bij mij. Mooie dingen, moeilijke momenten, bijzondere dagen, gewone dagen en hoopvolle dagen. Ik wens jullie allemaal Gods onvoorwaardelijke liefde toe en veel liefs van mijzelf.

Froukje Johanna

P.s nog even een paar foto's...

midden op de drukke weg in Madurai hield onze autoriksja ermee op, even helpen duwen de brug op! 

Tijdens wachten maar even zelf proberen....

wat kijken we hier nu...????

Drukte in Kodaikanal...

mist, mist en nog eens mist in Kodaikanal

Dan maar een bakje koffie!

Een klas vol jongeren in ons hostel!

Gewoon net zulke pubers als in elk ander land!

Ons hostel aan de buitenkant... hoef niets te zeggen over de binnenkant...

onderweg... niet naar Madurai...!

Nog maar een bakje koffie... bij de lokale pub in 1 van de bergdorpjes waar we per ongeluk terecht kwamen.