Amerika, Nederland en India…

07-11-2012 Barack Obama! Weer vier jaar een democraat als president in ‘the USA’. HOERA! Goed nieuws voor henzelf, maar ook voor de rest van de wereld! Omdat het hier vier en half uur later is dan in Nederland kon ik net LIVE de uitslag horen via de stream van de NOS. (10.00 in India)

Madurai view

En ook HOERA voor de Nederlands regering. Want er is een kabinet. Het akkoord is nog een beetje onduidelijk… er moet volgens mij nog veel gepraat worden. Maar we worden weer geregeerd.

En dan nu India! In Amerika wonen iets meer dan 300 miljoen mensen op bijna 10 miljoen km²  aan oppervlakte. Vergelijk dat met India: 1,2 miljard (vier x zoveel) op 3.1 miljoen km² (drie x zoveel minder). Ook India heeft een regering, niet iedereen is daar blij mee, veel dingen gaan niet goed. Is dat ook te verklaren?  Ik probeer steeds aan mensen thuis uit te leggen wat wonen in India betekent. India is een groot land, maar er wonen ook ontzettend veel mensen. De bevolkingsdichtheid is enorm.. echt heel veel mensen op dit stukje aarde. Dat is niet alleen een gegeven, een feit, iets wat je weet. Maar dat is iets wat ik elke dag zie, waar iedereen hier elke dag mee te maken heeft!

Madurai

Dat zie ik op straat, in de stad. Dat zie ik in de chaos van de straat, van de stad. Dat zie je in de vuiligheid van de stad. Dat zie je in het lawaai. Dat zie je in de stroomvoorziening. Dat zie je in de watervoorziening. Afgelopen week bijvoorbeeld was ons drinkwater op. Er moest nieuwe komen. Normaal gesproken geen probleem. Maar het water was op dat moment niet leverbaar. Het was gewoon even op. Later diezelfde dag tegen de nacht kwam de jongen langs met twee 20 liter watercontainers voor ons. Dat water wel eens op is… dat kan gewoon gebeuren. Maar in een land van 1,2 miljard inwoners is het nog belangrijker dat je alles organiseert. Dat lijkt gewoonweg onmogelijk! Zoveel mensen mobiliseren, organiseren, faciliteren en voorzien van alle basis benodigdheden. Dat lukt niet en dat resulteert in chaos en vuiligheid.

Madurai

Kun je het een beetje voorstellen? Kun je je voorstellen dat ik nu al anderhalve maand in complete chaos leef? Dat is niet erg hoor! Daar leer je veel van. Je moet zelf rustig blijven in de onrust om je heen, zelf een beetje structuur aanbrengen in de chaos om je heen… en je er gewoon even niets van aantrekken,  van je af laten glijden.

Dat is makkelijk als ik al die auto’s langs hoor razen en toeteren. Maar dat is niet makkelijk als ik een klein meisje van vijf jaar op de hoek van de straat zie poepen. Dat laatste blijft steken in mijn hoofd. Dat meisje kan er niets aan doen! Dat staat vast. Maar ouders kunnen er wel wat aan doen en de regering ook en ook al die gezondheidsprogramma’s die er zijn. Als het nu alleen vies was, maar het is meer dan dat. Het geeft aan dat vuil op straat als iets normaals wordt gezien. Het geeft aan dat ouders niet weten wat voor gevolgen dit kan hebben voor de gezondheid van hun kind, van hunzelf, van de community. Het is een verspreider van allerlei besmettelijke ziektes. Het geeft aan dat een land waarin al zoveel jaren wordt gewerkt aan WASH,  een effectief Water and Sanitation (toilet) and Hygiene Programme… dat het gewoon niet lukt. Er wordt zoveel gedaan aan Health Awareness (voorlichting over gezond gedrag), er zijn zoveel gezondheidsprogramma’s, maar nog steeds poept er een kind op de hoek van de straat. Komt dat omdat er gewoon teveel mensen in dit land wonen?

health programme

Het heeft natuurlijk alles met armoede te maken. Maar armoede heeft ook weer te maken met bevolkingsgroei, armoede en gezondheid hebben met elkaar te maken, armoede en kennis (onderwijs) zijn ook niet los van elkaar te zien. Een derde van de bevolking hier in India, van hier in de provincie Tamil Nadu, van hier in Madurai, heeft te maken met verschillende vormen van armoede. De vraag is: hoe gaan we dat organiseren? Hoe pakken we het armoede probleem aan? En mijn vraag is dan: hoe zorgen we er voor dat deze mensen hun gezondheidsgedrag gaan verbeteren? Moet je alleen informatie geven, empoweren? Moet je investeren? Zoveel vragen, zoveel antwoorden. Het voelt anders om er hier over na te denken… hier ben je erbij. Hier komt het dagelijks op je af. Het wordt hier heel concreet. Maar de antwoorden worden er niet makkelijker op… Gelukkig ben ik niet de enige die hierover nadenkt. Velen met mij over de hele wereld zijn met het probleem ‘armoede’ bezig!

SUHAM Hospital

08-11-2012 Nou.. bovenstaande laat zien dat ik genoeg aan het nadenken ben. Ik hoop dat het niet al te somber klinkt. Want dat is niet de bedoeling en is ook niet nodig. Er zijn hier veel sterke mensen, mensen die ervoor gaan, die verbetering willen, er worden ook successen geboekt. India is naast de vuiligheid, ook een ‘mooi’ land met alle hartelijkheid, gastvrijheid, kleuren en smaken.

In het veld

Field visit

Ik ben bezig met mijn tweede opdracht hier. In totaal heb ik er ‘officieel’ vier… maar dat gaat me niet lukken! Heeft weer te maken met verwachtingen. Deze opdracht heeft te maken met Community Health Work en het organiseren van Health Camps. DHAN wil graag een soort van ‘spoorwegboekje’ voor het organiseren van de Health Camps. En ze willen wat materialen die ze kunnen gebruiken voor Follow-up care en Homebased Care (nazorg en thuiszorg). Dat laatste lijkt natuurlijk op mijn lijf geschreven, maar zo groot en vaag als ik het nu opgeschreven heb… zo vaag is mijn opdracht ook. Ik probeer net als de eerste opdracht te focussen op een paar aspecten van het onderwerp en dit heel concreet en praktisch te maken. Hopen dat dit me lukt. Ondertussen ben ik (op eigen initiatief) veel op pad het veld in. Ik wil informatie van het werkveld zelf en dit is dan ook steeds mijn motivatie. Door erbij te zijn, kan ik er ook wat over zeggen. Dit is leuk en geeft me energie. Het werkveld is de plek waar het gebeurd. En als ik dan een paar dagen hier op kantoor heb gezeten, dan weet ik toch echt zeker dat ik iemand ben van een combinatie van beiden. Ik houd me graag bezig met beleid, visie en implementeren van veranderingen… maar niet zonder dat ik ook ‘op pad’ ben, in gesprek ben met de mensen die het moeten uitvoeren, zelf meedoe, meewerk aan een nieuw plan, de visie laat zien in mijn eigen directe handelen.

Eten bij een collega

Eten bij een collega

Verder doe ik ook veel andere leuke dingen: zoals eten! Heerlijk! Begin hier steeds meer van te genieten, want mijn mond  en ingewanden kunnen de scherpe kruiden en pepers steeds beter aan.

Ook ben ik afgelopen weekend naar een Engelstalige kerkdienst geweest. Het was erg lastig om er eentje te vinden die niet in Tamil was. Uiteindelijk na veel doorvragen en veel mensen aanspreken blijkt dat er een kerk, hier 20 minuten vandaan lopen, op zondagochtend om half 8 Engelstalige diensten organiseert. Deze kerk wordt bezocht door meer internationale mensen, maar ook Indiase mensen die uit een andere staat komen. Veel van hen blijken te studeren aan de TTS (Tamil Nadu Theological Seminary) in Madurai, blijkbaar op de hoek van DHAN office. Hoe kan het toch dat ze me hier bij DHAN de afgelopen weken niet hebben kunnen vertellen waar deze kerk dan zat? Communicatie en de juiste informatie krijgen… !?

Na een aantal keren een Tamildienst bijgewoond te hebben van de Church of South India, was dit een feest van herkenning! Heerlijk om zo in een ander land dezelfde God te kunnen aanbidden. Tijdens het zingen van Amazing Grace liep mijn rij naar voren voor het avondmaal. Op een knielbank samen met medegelovigen hier in India het feest van brood en wijn gevierd. Voor mij was dit ontroerend mooi en ik voelde me ineens zo veilig en geborgen… zo ver weg, en God zo dichtbij!

Nog een maand en dan pak ik mijn tas alweer in. Het gaat snel, veel te snel! Ik heb het gevoel nog lang niet klaar te zijn hier. Hoewel ik best zin heb in een goed glas wijn met een heerlijke (zelfgemaakte) lasagne, wil ik best nog wat langer ‘hete’ rijst eten.

Liefs,

Froukje Johanna