Vanakam… Hallo!

Heb ik toch steeds tegen jullie gezegd (als men er naar vroeg) dat mensen in India Hindi spreken! Dat is dus niet waar. India is heel groot en er zijn bijna net zoveel talen als er mensen zijn. Dat laatste is ook niet waar. Maar dat er veel, heel veel talen zijn, is wel waar. Hier in de provincie Tamil Nadu, spreekt men Tamil. Dat hoor ik dus dagelijks. Maar mensen in India kunnen elkaar ook niet verstaan als ze uit en andere staat of provincie komen. Taal en dus communicatie is hier een groot probleem. De gemeenschappelijke taal zou Engels moeten zijn en is dat ook, maar wordt maar weinig (goed) gesproken en verstaan. Ook met dit laatste heb ik dagelijks te maken. Zo’n driekwart van de mensen die ik tegenkom in mijn werk spreken geen of heel slecht engels. Bijna alle andere mensen (op straat, in de winkel) spreken alleen maar Tamil. Communiceren is dus moeilijk. Ze zouden het natuurlijk niet voor mij moeten doen, maar het zou zo ontzettend goed zijn om Engels verplicht te stellen hier op scholen. Het is zo een belangrijke taal voor je ontwikkeling. Wanneer je alleen maar Fries zou kunnen, dan zou je Friesland nooit uitkunnen. Je wereld blijft klein, juist wanneer je door armoede je grenzen zou moeten verleggen… bijvoorbeeld door een baan te kunnen zoeken in de Randstad. Dat geldt hier nog duizend keer meer.

Communicatie is niet alleen moeilijk op het gebied van taal. In India is het gewoon om alles met ‘ja’ te beantwoorden. En tegelijkertijd schudden ze met hun hoofd… dat schudden is een (luister) houding, maar was eerst wel verwarrend. En ‘ja’ kan ‘ja’ zijn, maar ook ‘nee’. ‘Ja’ kan ook elke dag ‘ja’ blijven, maar nooit echt ‘ja’ worden. Het is dus niet alleen gewoon om alles met ‘ja’ te beantwoorden, maar ‘nee’ is echt te onbeleefd. Wat betekent dat je ongeveer 2 weken lang kunt denken dat het morgen dan toch echt voor elkaar is, maar er uiteindelijk in berust dat je dit niet krijgt zonder een verklaring te hebben gekregen.

Er is iets wat we wel hebben gekregen! 3 stuks BATTERIJEN. We zijn als kinderen zo blij! Grote batterijen die in ons huis stroom opladen als er stroom is en stroom geven als er geen stroom is. Dit betekent dat wij kunnen slapen. Sinds twee dagen zijn ze in ons huis geplaatst, met wat knip en plak werk is alles geïnstalleerd en kan ’s nachts bij stroomuitval gewoon de ventilatoren op de slaapkamers aanblijven. Vorige week was uitputtend. Dagenlang was het erg warm geweest en de stroom viel ongewoon vaak uit, met name ’s nachts. Zwetend (zwemmend) en STINKEN elke nacht, 4x per nacht uit bed, douchen, afkoelen op balkon. En in de ochtend met kringen om de ogen van vermoeidheid naar mijn werk. Totdat na de vierde nacht een medewerker van DHAN, mevrouw Gayatri, bij me kwam zitten, en tegen me zei dat ze vannacht aan ons moest denken. Over hoe warm het wel niet zou zijn in ons appartement, op de vierde en hoogste verdieping, met al die ongewone stroomuitval ’s nachts. Ik dacht nog dat ik me niet moest aanstellen. Dit is de Tropen, dit is India, hier moet ik maar aan wennen! Blijkt dat bijna elk huis die niet in de schaduw van bomen staat zo een batterij heeft! Maar in ons appartement zijn ze eruit gehaald… Zij heeft direct gebeld en twee dagen later was het in orde! Toen ze mij dit vertelde kon ik wel huilen en haar een dikke knuffel geven. Dat eerste heb ik toch maar niet gedaan, en dat laatste ook niet… want knuffelen is hier niet gewoon. Het is geen Afrika!

Werk gaat door. Ben druk bezig om een lesmodule te schrijven voor het SUHAM Hospital. Ik ben me aan het richten op hygiëne, privacy en het schrijven van zorgplannen (het doen van een verpleegkundige intake). Ik heb me voorgenomen niet te moeilijk te denken en maar te gaan schrijven. Ondertussen is dit ook best leuk. Normaal gesproken zou je zo’n lesmodule nooit in je eentje en ook niet in een week gaan schrijven, ik probeer de standaard laag te houden maar met de juiste informatie. Met name op het gebied van hygiëne zou er veel kunnen verbeteren en dit is dusdanig praktisch en basis dat het ook leuk is om mee bezig te zijn en ook mogelijk is om in deze tijd uit te voeren.

Vorige week zaterdag liep ik nog een dag mee in het ziekenhuis. Ontzettend leuk om aan het werk te zijn met vakgenoten, maar dan in een hele andere context. Ik liep mee met verpleegkundige Anita (opleidingsniveau verzorgende 3  ongeveer, maar met veel verantwoordelijkheden, zij is de supervising nurse) Ik wilde als een soort van trainee meelopen… maar dat lukte niet echt. Het is veel te leuk om het samen te doen, een beetje mee te doen. Toen Anita mij na een poosje wat begon te vertrouwen, want het was erg gezellig, begon ze ook meer te vragen. Ik durfde ook meer inhoudelijk te vragen toen het vertrouwen er kwam. Gezamenlijk kwamen we erachter dat er veel dingen nog verbeterd moeten worden. Zij had daar wel ideeën over, en ik ook wel! 

’s Middags werkt ik gevraagd of ik zin had om bij een operatie te zijn. Ik heb direct gezegd dat ik absoluut geen verantwoordelijke rol in de operatiekamer wilde hebben, maar dat ik er graag bij wilde zijn. Het feit dat het SUHAM hospital een operatiekamer heeft is heel erg bijzonder. Een ziekenhuis voor de allerarmsten die operaties kan uitvoeren, is heel erg bijzonder. Chirurgen en andere specialisten van overheidsziekenhuizen in Madurai kunnen gebeld worden voor consulten of operaties. De kosten blijven laag, waardoor de patiënten het kunnen betalen. Grote operaties, zoals hartoperaties worden wel ergens anders uitgevoerd. Ik was aanwezig bij een operatie waarbij de galblaas werd verwijderd. Twee uur duurde alles bij elkaar. Ik vroeg de chirurg nog of hij nu drie kleine gaatjes zou maken en zo de galblaas zou verwijderen. In mijn onschuld vroeg ik dit, want zo gebeurt het in Nederland en is het minst ingrijpend. Hij moest lachen. Nee… hij ging gewoon een flinke buikwond maken! Want dat was veel goedkoper. En de apparatuur voor zo’n operatie die heeft het SUHAM niet. Natuurlijk! Het allerbeste kan niet altijd, het moet betaalbaar blijven. En zo kan het ook. Drie kleine gaatjes is ook wel erg luxe. Maar toch! Kans op infectie is wel groter. Als ik nu wat kan doen aan de hygiëne in het ziekenhuis, dan maakt zo’n grote buikwond ook wat minder uit!

Ik ben kleren gaan kopen. Alles wat ik heb zit te strak. Ik ben niet dikker geworden (eerder wat kilo’s lichter), maar door de warmte zit alles strak en zo snel zweterig. Hier in India lijken ze door hun kleren er wat luchtiger bij te lopen. Dus… (Janine, let op!) ik heb mij weer een grote roze broek aangeschaft… op zijn Indiaas. Hier loop ik al twee dagen in rond en je voelt de wind er doorheen gaan. Mij is verteld dat de grootte en de wijdte van de broek, de mode is in India… Toen ik het paste kon ik niets anders dan enorm lachen, ondertussen omringd door 12 winkelmeisjes die mij verzekerden dat het zo hoorde! Het blijkt ook zo te zijn, want ik krijg niets anders dan complimenten op mijn roze gebloemde wijde broek, waar ik ook nog een paarse van heb gekocht. Ook heb ik in de ‘plaatselijke bazaar’ een setje op zijn Indiaas laten aanmeten, zelf stof uitgezocht, weet nu de omvang van mijn enkels tot de omvang van mijn borsten… en morgen is het klaar. Het is geen sari geworden, het moet ook een beetje praktisch zijn. Maar misschien dat die later nog komt.

Vandaag zijn Sriidewi, Lidwien en ik naar deSri Meenakshi Amman Temple geweest. Deze tempel is een van de grootste bezienswaardigheden in de provincie Tamil Nadu, een belangrijke plek voor pelgrims om naar toe te reizen. Het tempelcomplex is enorm groot, met veel gangen en plekken om te offeren. Offeren gebeurt hier met bloemen en eten. Het Hindoeïsme heeft vele goden om te aanbidden, dit werd ook duidelijk in de tempel. Ineens stond daar een grote, oude olifant op het midden van het plein. Deze olifant zegent mensen. Ik dacht eerst… dat moet maar niet! Een olifant mij laten zegenen! Maar ik keek even in die onschuldige ogen van deze ouwe lobbes… lijkt zich van geen goddelijke kracht bewust! Ben er naast gaan staan en hij legt zijn slurf op mijn hoofd. Best zwaar!

Sriidewi is een jonge vrouw die werkt bij Dhan op de afdeling HRM (personeelsafdeling), zij is een beetje onze begeleidster en neemt ons overal mee naar toe. Elke dag vraag ze of ik goed heb  geslapen, wat ik heb ontbeten, geluncht, wat ik ga maken voor avondeten. Ze laat ons winkels zien waar we spullen kunnen kopen, gaat mee naar de apotheek toen ik ORS nodig had (deze week, is bijna over!), regelt dagelijks nieuw drinkwater voor ons, we kunnen haar dag en nacht bellen.  Vandaag na het bezoek aan de Meenakshi Amman Temple hebben we haar mee uit eten genomen. Goed om eens wat terug te doen, wat ontzettend moeilijk is om voor elkaar te krijgen! Zo gastvrij, zo vriendelijk, zo vrijgevig, zo dienstbaar… dat het soms teveel is. Hopelijk kan ik nog wat meer terug doen voor deze lieve mensen, maar ook voor DHAN die ook zo gastvrij en dienstbaar is.

De tijd vliegt voorbij. Nu al drie weken hier. Het voelt al langer en korter tegelijkertijd. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik hier mag zijn, dat ik alle ‘snikhete momenten’ maar gewoon vergeet. God heeft mij weer eens op zo een bijzonder stukje aarde neergezet. Janke Wibbina vroeg afgelopen week aan de telefoon of het ook mooi was hier. Nee, mooi is Madurai absoluut niet. Daarvoor is het een echte stad, met alle vuiligheid, blokken huizen, gaten in de weg, vervallen huizen. Maar wel eentje die je elke dag prikkelt, er gebeurt zoveel. Kleuren, geuren, geluiden, gezang, mensen, dieren! Ik hoop de komende weken nog eens een weekendje weg te gaan. De stad uit. Tamil Nadu en ook Kerala ten westen van Tamil Nadu moeten erg mooi zijn. Hoop dat ik hier wat tijd voor vind!

‘Toevallig’ las ik vanmorgen mijn ‘favoriete’ psalm. Psalm 27.

4 Ik vraag aan de HEER één ding,

het enige wat ik verlang:

wonen in het huis van de HEER

alle dagen van mijn leven,

om de liefde van de HEER te aanschouwen,

hem te ontmoeten in zijn tempel.

Ik was vanmorgen in een tempel. Het was een mooie tempel. Het was niet die van Hem. Gelukkig dat God ook in mijn huis hier in Madurai wil wonen.