Een hele goede morgen vanuit zonnig en warm India!

Alweer een nieuwe week. Maandagochtend en ik zit op kantoor. Ik neem even een uurtje de tijd om jullie even weer op de hoogte te brengen.

Goed geslapen en gisteren eindelijk goed uitgerust. De enige vrije dag van de week voor Dhan en de rest van India is zondag, maar ook op zondag willen collega’s van Dhan je nog wel eens overhalen om allerlei activiteiten te doen. Zo respectvol mogelijk dit geweigerd. ‘Ik ben erg moe, moet nog erg wennen, mijn lichaam moet nog acclimatiseren… kortom: I need some rest! Uitrusten van een week indrukken. Werken in een klimaat die je niet gewend bent. Werken in een land die je elke dag verbaasd, verrukt, maar ook allerlei emoties laat voelen. Dit is uitputtend. De laatste paar dagen vorige week had ik veel moeite om zo nu en dan niet in huilen uit te barsten. Een lief gebaar, een glimlach, een Indiase oma, zichtbare armoede, maar ook het gevoel dat je steeds op een voetstuk wordt neergezet… het kan je allemaal even teveel worden en maakt je op allerlei manieren emotioneel.

Maar nu weer fris en fruitig. Gistermiddag zijn Lidwien en ik naar een hotel hier 20 minuten vandaan gegaan. We hadden ‘vernomen’ dat hier wel vaker buitenlandse gasten van Dhan naartoe gingen. Er is namelijk een zwembad met een prachtig uitzicht. Voor een dagje badderen en liggen betaal je omgerekend ongeveer 7 euro, wat natuurlijk veel is voor Indiase begrippen. Maar na deze heerlijke ervaring gisteren zijn we van plan als het even kan hier wat vaker heen te gaan op onze vrije dag.

Werken bij Dhan is een uitdaging, maar ook een voorrecht. Wil je echt een goed beeld hebben van Dhan, dan raad ik jullie hun website aan. Maar ook ik zal jullie wat vertellen. Dhan is een non-profit organisatie die zich richt op de allerarmsten. En wie die allerarmsten zijn in India is eigenlijk heel duidelijk. Dat zijn alle mensen die buiten het kastensysteem vallen… Je begrijpt het dus goed: er zijn dus mensen zo arm dat ze het niet eens waard zijn om genoemd te worden in het kastensysteem. Scheduled caste worden zij genoemd of scheduled tribe (stam), ook wel genoemd ‘the untouchables’, de onaanraakbaren. Zij vallen voor een groot deel nog steeds buiten de samenleving, dat betekent geen kansen en mogelijkheden om het beter te krijgen. Alles wat je maar kunt bedenken rondom armoede ( geen scholing, geen toegang tot gezondheidszorg, geen schoon drinkwater, honger, ondervoeding, hoog sterfte cijfer onder moeder en kinderen… extreme armoede) is daar aanwezig.

De afgelopen week bij Dhan heb ik al een aantal keren met mijn eigen ogen kunnen zien wat het betekent voor deze mensen als juist zij met eigen middelen, maar gestimuleerd en aangestuurd door Dhan, uit deze extreme armoede omhoog zijn gekrabbeld. Dhan werkt middels Self Help Groups (zelfhulpgroepen), deze bestaan voornamelijk uit vrouwen. Deze SHG bestaan uit ongeveer 15 -20 mensen/vrouwen. Gezamenlijk zorgen ze (met professionele ondersteuning van Dhan) dat ze middels een savingsprogramme (spaarprogramma met eigen geld!) in een aantal jaren de mogelijkheid krijgen een rekening bij een bank te openen. Geduld en langzaam sparen. Maar de bankrekening is de eerste belangrijke stap. Dan doen ze mee! Ongeveer 20 – 30 Self Help Groups gezamenlijk vormen een Cluster en ongeveer 10 Clusters vormen samen een Federation. Dan word het groot en krachtiger en dan zijn er nog meer dingen mogelijk. Mensen in SHG worden leiders, sommigen worden leiders van een Cluster en sommigen van een Federation. Moet je je voorstellen: mensen uit een samenleving die niet eens de moeite waard waren, worden leiders! Dhan werkt met een systeem die werkt van onderen naar boven. Dus geen ‘van boven af’, hiërarchisch systeem als het kasten systeem, maar eentje die uit gaat van het individu, van deze ene arme mens. Dhan werkt buiten het kastensysteem om, rekent hier niet mee! Mensen van alle kaste werken bij Dhan en hier op kantoor zitten ze bij elkaar, vergaderen met elkaar, werken samen.

En weet je wat er dan gebeurd? Dan zie je trots en overtuiging dat het mogelijk is als arm mens je leven te beginnen, en toch hierboven uit te stijgen. Wanneer je als moeder je kinderen toch naar school kan sturen, dan word je toch blij. Wanneer je binnen de Federation gebruik kunt maken van een soort van verzekeringsprogramma  voor gezondheidszorg, dan kun je wel naar het ziekenhuis als je ziek bent en dit betekent dat je niet direct al je geld kwijt bent aan gezondheidszorg. Dit krijg je niet van Dhan, maar daar heb je zelf voor gewerkt en meegeholpen met sparen. Ik stel het allemaal nog erg simpel, omdat dit allemaal onderdeel is van microfinanciering waar ik natuurlijk niet veel verstand van heb, maar het is wel de basis van al het werk wat Dhan verder doet.

Ondertussen is het woensdag geworden.... druk, druk en weer allerlei activiteiten! 

Binnen het gezondheidszorgprogramma van Dhan ben ik aan de slag gegaan. De afgelopen week heb ik mijn plan van aanpak (ja, ja.. eindelijk weer eens eentje geschreven) ingeleverd, deze is besproken en goedgekeurd… zelfs door de hoogste baas van Dhan.

Deze baas, meneer Vasimalai, is een gerespecteerd man en iedereen loopt een beetje op hun tenen als ze bij hem in de buurt zijn. Ze behandelen hem met een zekere eerbied. Ik heb een aantal keren met hem gesproken, een aantal artikelen van hem en over hem gelezen. Ik begrijp waarom hij gerespecteerd wordt, hij heeft zijn ideeën in de praktijk gebracht en dit heeft het leven van velen veranderd. Hij had een groot man kunnen worden in de wereld van de ontwikkelende economie hier in India, maar heeft zijn leven in dienst gesteld van de gemeenschap. Wil je wat meer over hem lezen, en dat is zeker interessant… hier een artikel.

http://www.goodnewsindia.com/index.php/Magazine/story/dhan/

Naast mijn plan van aanpak heb ik vorige week een aantal dagen meegelopen in een ziekenhuis, het SUHAM Hospital van Madurai, heb ik een bezoek gebracht aan nog een ziekenhuis van Dhan, het SUHAM Hospital in Theni (twee uur rijden). Ook ben ik gaan kijken bij een Outreach Health Camp, hier in de stad. Dit health camp wilde ervoor zorgen dat er nog meer bekendheid kwam voor het SUHAM Hospital. Het ziekenhuis is er voor mensen die lid zijn van de Self Help Groups, maar is er ook voor niet leden. Verder heb ik achter mijn computer gezeten, uitwerken wat ik wil en op internet zoeken naar materialen, samenstellen, etc. Overleggen met collega’s, wat  ‘interview-achtige’ dingen doen om nog meer informatie te krijgen. Het lijkt een beetje of ik weer terug ben in mijn studietijd!

Ondertussen nemen ze je overal mee naar toe. Dit betekende dat  ik vorige week ook twee lange dagen weg was, een of ander 25 jarig jubileum feest en een toeristisch uitje naar een Heritage site. Dat laatste was bijzonder, omdat we eigenlijk niet in de gaten hadden (er waren op dat moment nog een aantal gasten uit Nederland, Vrienden van Dhan Nederland) dat het Wereld Toerisme Dag was en het hele dorp, incl. de ‘commisaris van de koningin’ (om even een vergelijking te maken met welke man we te maken hadden) waren uitgenodigd om ons te verwelkomen. We waren in een dorp die onderdeel uitmaakte van het project Tourism en Development van Dhan. Dit was overweldigend en  soms zelfs een beetje gênant,  omdat het leek alsof we uit een andere koninklijke familie kwamen  en op bezoek mochten bij de koningin.   

Ik houd nu op. Genoeg te lezen dacht ik zo! Ik zal het geheel nog even ondersteunen met wat meer foto’s.
Je kunt ook nog meer foto's zien (en duidelijker) op mijn gallery... volgens mij kun je daar zo inkomen..!!??

SUHAM hospital Madurai

Health Camp

Health camp

View from the house

My home

My home

Balkon en uitzicht van het huis

Met bakken uit de lucht