Wat opvalt

Het is opvallend… Hoe moeilijk het is om in woorden uit te drukken wat je in een ‘nieuw’ land meemaakt en ziet. Zoekend naar grote woorden, ben ik al een aantal minuten bezig. Ik ga maar gewoon wat vertellen.

Vanochtend toen ik de dag begon met werken werd er aan mij gevraagd.. hoe gaat het, wat heb je ontbeten, hoe bevalt je nieuwe huis, hoe gaat het? Ineens besefte ik dat ik die vragen heel positief kon beantwoorden. Het gaat goed! Ik heb eigenlijk altijd een beetje last van heimwee (is niet het goede woord… meer ontvreemd zijn) in een beginperiode. De eerste dagen (weken) zijn nooit leuk. Wennen. Alles is anders. Onzeker. Je plek is nog onduidelijk. Dat is allemaal ook nu het geval, maar ik voel me prima. Ik sta met een glimlach op en ga met een glimlach naar bed. Maar waarom dan? Ja… leg dat maar eens uit. Ik moet nog veel meer zien van India. Maar het boeit me enorm. Ik weet niet waarom.

Er wonen zoveel mensen op dit stukje aarde.  Ze werken hard, maar ook weer niet altijd. In de winkels staan zoveel mensen op een klein stukje, ze hebben allemaal een taak. Voor de boodschappen, voor het uitrekenen, voor het bonnetje, voor het inpakken, voor het betalen, voor het wisselgeld.

Zondag (een vrije dag) met Lidwien boodschappen gedaan. Lekkere dingetjes gehaald. Voor een betere bakery (met zoete broodjes) moeten we een enorm kruispunt over. Staan we aan de verkeerde kant van het kruispunt, zijn we van plan om tegen de stroom in over te steken… net op tijd komen we erachter. Toch staat er, ondank de enorme chaos, een politieman in het midden van het kruispunt. Druk te gebaren. Dat we moeten rennen! Dat doen we dan maar.

Dit zijn allemaal kleine verhaaltjes, zo heb ik er al veel meer. Nog een paar. En de rest komt later.

Al die schoolmeisjes (tiener, pubers) die giechelen als je langs komt lopen, en je eigenlijk even stiekem zouden willen aanraken, maar niet durven.

Al die powercuts (geen stroom) meerdere keren per dag. Lig je lekker op bed met de ventilator aan, word je wakker, kletsnat… stroom is eraf! Kaarsen zijn een eerste levensbehoefte na 19.00 en het hoofdlampje (van Siebe) heeft zijn diensten al bewezen. Nieuw setje batterijen en ik kan de hele stad van licht voorzien!

Overvallen door een hoosbui, toen ik de batterijtjes ging halen. Met bakken uit de lucht. Regenseizoen is begonnen. Bij de volgende winkel een paraplu gekocht en denkend dat ik de regen wel kon trotseren. Ik glij uit, tot hilariteit van al die mensen die in de winkelopeningen zitten te kijken naar het straatleven. Ik krijg een stoel, want zo kan het echt niet, ik moet gaan zitten. Een half uur later, is het nog niet minder geworden, maar wel donker. Ik moet nog 15 minuten naar huis lopen…Toch maar gaan. Ik zeg vriendelijk gedag en ga de straat op die veranderd is in een rivier, stromend water, overal vandaan. Het water tot mijn knieen, op sommige plekken zelfs erover. Badend met blote voeten teruggelopen. Niet denkend aan wat water allemaal meeneemt en waar het vandaan komt…

Het gezang waarmee er ’s ochtends hier bij DHAN begonnen wordt, zittend op de grond in kleermakerszit, mensen die wat vertellen over een bepaald onderwerp, zoals leiderschap, eerlijkheid, vandaag was het vertrouwen. Boeiend, maakt me nieuwsgierig. Mij is hier verteld dat het geen religieuze betekenis heeft,  maar wat is het dan wel…? Er wordt gezegd dat het een devotion is voor de community (=gemeenschap), de community wordt bezongen. Ik ben me maar eens gaan verdiepen in het Buddhisme, want volgens mij heeft het vele raakvlakken. Nu vind ik verschillende beoordelingen over de vraag of Buddhisme nu wel of geen religie is. Interessant om eens in te duiken, met name als je er zoals nu ineens volop mee te maken krijgt. Ook de relatie tussen Buddhisme en Community Development is erg boeiend. Kijkend naar de visie van DHAN, wat met name te maken heeft met geven (Dana) en teruggeven aan de community. Dana is eigenlijk de belangrijkste waarde in het Buddhisme. Maar ja.. ook moeder Theresa had het over geven. En volgens mij is ook Nelson Mandela  een voorbeeld van ‘geven’, ‘vergeven’ en ‘teruggeven’ aan de community. Ik draaf een beetje door… maar als je geinteresseerd bent… ‘google’ er maar eens op!

En als laatste: nog nooit zoveel last gehad van vocht in mijn voeten. Van mijn enkels tot mijn tenen. De afgelopen twee dagen steeds met mijn voeten omhoog als het kan, maar tijdens het werk lukt dit niet. Het is nl. onbeleefd om met de onderkant van je voeten naar iemand te wijzen. Ik wel heb even het boek ‘When there is no doctor’ geraadpleegd (thanx Annie) en er is niets ernstig aan de hand. Zolang mijn gezicht en andere lichaamsdelen vrij blijven van vocht, ben ik gewoon gezond… alleen moet mijn lijf wennen aan de enorme hitte. Dat wist ik eigenlijk ook wel, maar in een land waar zoveel bacterien, rare beestjes zijn… word je wel een beetje hypochondrisch. Maar ik heb nu wel meer begrip gekregen voor mensen die last hebben van oedeem, het is inderdaad pijnlijk…met name als je loopt.

Ik hoop dat ik het toch een beetje voor jullie heb kunnen laten leven. Nog wat foto’s erbij…? Dat bewaar ik voor de volgende keer. En ook voor de volgende keer wat meer over mijn werk hier, want daarover ben ik erg enthousiast.